Hier komen de NAW-gegevens formulieren
"Veel collectanten vinden het leuk en zinvol werk.”
"Veel collectanten vinden het leuk en zinvol werk.”
Daniëlle (44) collecteert al sinds haar jeugd voor de Hartstichting. Daarnaast organiseert ze de collecte in haar wijk. Zelf vindt ze het de normaalste zaak van de wereld. Toch heeft zij wel degelijk een bijzondere reden om al zo lang vrijwilliger te zijn.
Van jongs af aan collecteren
“Poeh, al heel lang!” zegt Daniëlle lachend op de vraag hoe lang ze al voor de Hartstichting collecteert. “Ik ging als kind al met mijn moeder mee. Zij collecteert al ruim 30 jaar. Sindsdien ben ik het blijven doen, het is me met de paplepel ingegoten. En nu zijn het mijn kinderen van 9 en 11 die met mij meegaan. Dat doen ze al sinds ze kunnen lopen. Ze vinden het leuk en scoren hier en daar ook nog wat lekkers. Mijn dochter vraagt elk jaar: 'Mam, mag ik weer mee?' Ik denk wel dat ze zelf ook gaan collecteren als ze oud genoeg zijn.”
Broer met hartfalen
Een andere reden dat Daniëlle voor de Hartstichting collecteert is haar broer, die aan een hartkwaal is overleden. “Remko had bij zijn geboorte in 1978 een hartafwijking. Zowat alles in zijn hart zat verkeerd om. Hij was altijd moe en ziek en zijn hart werkte steeds slechter, dat heet hartfalen. Door zijn slechte conditie zat hij in een rolstoel. Mijn ouders waren dus veel met hem bezig. Op z’n 13e kwam hij op de lijst voor een donorhart, het ging heel slecht met hem. Gelukkig kwam er vrij snel een hart voor hem beschikbaar, echt op het nippertje. 14 jaar was hij toen. We waren euforisch.”
Spanning en hoop
“Na de operatie belde hij me op uit het ziekenhuis. Hij zei: ik ben weer helemaal gezond! We moesten allebei huilen van opluchting. De maanden daarna waren heel spannend. Een paar keer kreeg hij ontstekingen, maar daarvoor kreeg hij medicijnen. Toen zijn gezondheid stabieler werd, haalden we allemaal opgelucht adem. Eindelijk konden we een normaal gezin zijn en samen doen wat andere gezinnen altijd doen, zoals samen stoeien en op vakantie. Ik had mijn ouders ‘terug’. Remko kon weer naar school, kreeg verkering en ging later ook samenwonen.”
Reservetijd
“Mijn ouders wisten voor de operatie al dat Remko ook met een donorhart niet oud zou worden. Uiteindelijk kreeg Remko inderdaad opnieuw hartfalen. Terwijl de artsen overwogen of een operatie mogelijk was, kreeg hij plotseling 3 hartstilstanden na elkaar en raakte in coma.
"Er was al besloten om de medicatie te stoppen, toen hij plotseling weer bij kennis kwam. Een wonder. De medicatie werd weer opgestart. “Hij wilde leven”, zei hij. Na revalidatie lukte dat ook vrij goed. Maar we wisten dat hij in reservetijd leefde. Samen met ons gezin hebben we toen van een heel fijne luxe vakantie genoten. In maart 2011 kreeg hij weer een hartstilstand. Toen wisten we zeker dat hij niet gereanimeerd wilde worden, en moesten we hem laten gaan…”
Paar uurtjes per jaar
“Collecteren is echt weinig werk. Wat zijn nou 2 uurtjes per jaar? Die paar straatjes zijn zo gedaan. Meer mag ook natuurlijk, dan loop je een paar straten extra, graag zelfs! Hoe meer mensen die paar uurtjes op pad gaan, hoe meer geld er wordt opgehaald voor voorlichting en onderzoek dat in de toekomst levens kan redden.”
Nieuwe ontmoetingen
“Door langs de deuren te gaan ontmoet je nieuwe mensen. Vooral als je net ergens komt wonen, is dit een leuke manier om je buurt te leren kennen. Soms hoor ik aan de deur heel persoonlijke verhalen als iemand zelf of een dierbare hartproblemen heeft. Jaren geleden belde ik aan bij een vrouw wiens zoon ook een hartafwijking heeft. Ze vertelde al fluisterend haar ervaringen, want haar zoon zat boven en die mocht het natuurlijk niet horen. Zoiets schept toch een band.”
Collecte organiseren is niet veel werk
“Zelf ben ik behalve collectant ook wijkhoofd. Samen met mijn moeder en wat andere dames zorgen wij ervoor dat de collecte in Naaldwijk goed loopt. In januari komen we altijd voor het eerst bij elkaar, spreken we af wie wat gaat doen en bestellen de collectematerialen. We verdelen de straten over de collectanten, liefst zoveel mogelijk in hun eigen buurt."
"In maart brengen we de collectebussen langs bij de collectanten. En na afloop tellen we het geld en brengen het naar de bank. Ter afronding krijgt elke collectant een bedankkaartje van ons, met daarop het bedrag dat hij of zij heeft opgehaald. Wijkhoofd zijn is niet veel werk, vooral niet als je het samen doet. Ook mijn man helpt af en toe mee!”
Altijd op zoek naar nieuwe collectanten
"We hebben best een flinke groep collectanten, maar méér is altijd beter. Ik vind het een uitdaging om het aantal collectanten op peil te houden. Soms stoppen mensen er mee, dan heb je vervanging nodig. Daarnaast groeit het dorp ook. Een collega-wijkhoofd vindt nieuwe collectanten door gewoon huis-aan-huis te vragen. En ik roep op de school van onze kinderen ouders op om mee te doen. Eenmaal collectant blijven ze het vaak doen, omdat het leuk én zinvol is.”
> Help mee met de collecte
Nieuwe manieren om te geven
“Aan de deur hoor je regelmatig ‘Ik heb geen kleingeld’. Dat is niet gek, want de maatschappij is er steeds meer op ingericht om op andere manieren dan contant te betalen. Daar moeten we dus met goede alternatieven komen om mensen toch een bijdrage te kunnen laten doen. Bijvoorbeeld door te geven via een Tikkie of via een QR-code. Zelf heb ik gecollecteerd met een QR-code, dat werkte goed. Een online collectebus heb ik eigenlijk nog nooit gebruikt, maar dat ga ik ook eens proberen. Zo kan ik mensen die niet willen lopen een alternatief bieden om toch mee te doen."
Vertel jouw verhaal
Ben jij ook in aanraking gekomen met hart- en vaatziekten en wil je deze ervaring delen? We zijn erg benieuwd naar jouw verhaal.
