Hier komen de NAW-gegevens formulieren
"Snel handelen heeft mijn man gered"
"Snel handelen heeft mijn man gered"
In de zomer van 2015 was Bianca (50) getuige van de beroerte van haar man Ron (55). Bianca zag wat er gebeurde, voelde dat het niet klopte, maar kon het niet geloven. Ze riep haar dochter die gelijk zag dat het helemaal mis was.
Onduidelijk praten
“Ron vroeg me een formulier te lezen. Ik begreep niet wat ik moest lezen. ‘Wat bedoel je dan precies?’, vroeg ik hem. Hij begon vreemd te praten, brabbelde een beetje. Zijn spraak was niet duidelijk en ik vond hem apathisch. Toen hij probeerde te glimlachen zag ik dat zijn mondhoek ’n beetje scheef bleef hangen.”
Een beroerte? Het drong niet tot me door
“Hij reageerde niet goed, was anders dan normaal, dat merkte ik wel. Maar toch drong het niet echt tot me door. Heel even dacht ik nog dat ‘ie me in de maling nam. Ron is 55, dan verwacht je het niet, je denkt dat dit gebeurt bij oudere mensen. Toch besloot ik 112 te bellen.”
“Tegen de mevrouw aan de telefoon zei ik dat ik een ambulance nodig had voor mijn man. Ik riep mijn dochter, zij kwam naar beneden. Zij schrok zo erg, begon gelijk te huilen en raakte in paniek. Daardoor wist ik dat het echt niet goed was. Waarom had ik getwijfeld?”
Signalen beroerte
“Ron heeft alles bewust meegemaakt. Hij voelde als het ware iets knappen in zijn hoofd. Hij wilde wel tegen mij zeggen dat ik 112 moest bellen, maar hij kon het niet.”
“Hij kon ook niet meer bewegen, zijn hele rechterkant was uitgevallen. Maar doordat hij in zijn stoel zat, is me dat niet eens opgevallen. Dat zag ik pas toen de ambulancebroeders hem uit zijn stoel haalden. Die waren er trouwens heel snel, binnen 10 minuten.”
Nieuwe behandeling via de lies
“Toen de ambulance er was, kwam alles eruit. Toen schrok ik pas echt. Maar ik wist ook dat hij in goede handen was. De CT-scan die ze al vanuit de ambulance hadden aangevraagd, wees overduidelijk op een herseninfarct."
"Het stolsel in de hersenen is met een katheterisatie via de lies weggehaald. Dit is een vrij nieuwe methode. Na de behandeling vroeg de dokter hem ‘geef me eens een hand’. Ron kon gelijk zijn hand weer bewegen, dat was voor hem heel raar. Alles bij elkaar heeft het zo’n 3 uur geduurd.”
Propje losgeschoten
“Wat bij hem de oorzaak was? We hebben wel een vermoeden. Ron had de dag voor zijn beroerte een cardioversie gehad, een soort resetten van zijn hart. Hij heeft namelijk last van boezemfibrilleren, een hartritmestoornis. Als een aanval te lang duurt, krijgt hij deze behandeling. Meestal verloopt dit zonder problemen.”
“Ook deze keer zag alles er goed uit volgens de artsen, zijn hartslag was weer goed en ze zagen geen gekke dingen. Achteraf is er waarschijnlijk toen toch een bloedpropje losgeschoten, dat in een hersenvat is blijven steken.”
Herstel
“De eerste 4 maanden na het infarct waren heel zwaar. Hij heeft intensief gerevalideerd, en kreeg logopedie en ergotherapie. Dit was ook echt wel nodig, want er waren toch dingen veranderd. Hij was sneller moe, moest zijn energie beter verdelen en had ook soms erge hoofdpijn. De fijne motoriek van zijn rechterhand was ook minder geworden. Langzamerhand ging het gelukkig steeds beter en zagen we dat de revalidatie effect had.”
Weer aan het werk
“Ron heeft inmiddels zijn werk als CV-onderhoudsmonteur weer opgepakt. Gelukkig kreeg hij de kans om alles rustig aan op te bouwen, dat ging in goed overleg met zijn werkgever. In eerste instantie werkte hij drie ochtenden in de week, daarna vier en binnenkort gaat hij weer volledig werken.”
“Hij moet wel zijn eigen grenzen goed bewaken. Na een drukke dag heeft hij nog af en toe hoofdpijn. Ik merk het ook aan zijn spraak, die is dan iets vermoeider en trager. De problemen met de fijne motoriek van zijn hand zijn helemaal weg. Als je goed oplet zie je alleen dat zijn rechterbeen nog iets trekt.”
Veel samen doen
“Al met al is hij nu zo goed hersteld, dat een buitenstaander in eerste instantie niet merkt dat hij een herseninfarct heeft gehad. Dus eigenlijk hebben we wel geluk gehad, ja. Het was toch wel anders geweest als ik met hem in een rolstoel onze hond had moeten uitlaten. Of hem kwijt was geweest. Voor de beroerte van Ron deden we altijd al veel samen, en dat kunnen we gelukkig blijven doen.”
Altijd 112 bellen
“Het is niet altijd gemakkelijk, maar ik ben zo blij dat alles goed is gegaan en ik zo snel gehandeld heb toen hij wartaal sprak en uitvalsverschijnselen kreeg. Daarom werk ik ook mee aan deze campagne, om mensen te laten weten dat het belangrijk is om snel 112 te bellen bij signalen van een beroerte. Gewoon bellen, dan maar een keer voor niets.”
Vertel jouw verhaal
Ben jij ook in aanraking gekomen met hart- en vaatziekten en wil je deze ervaring delen? We zijn erg benieuwd naar jouw verhaal.
