Hier komen de NAW-gegevens formulieren
“Wat fijn dat ik als burgerhulpverlener die man kon redden”
“Wat fijn dat ik als burgerhulpverlener die man kon redden”
Liza
Liza werkt in de thuiszorg in haar woonplaats Nijmegen. Toen zij op haar werk een flyer zag liggen voor een reanimatiecursus heeft ze zich direct aangemeld, samen met haar man.
Reanimatiecursus
“Na afloop van de reanimatiecursus hebben wij ons diezelfde avond nog aangemeld als burgerhulpverlener. Mijn werkgever staat helemaal achter het oproepsysteem. Als ik een oproep krijgt tijdens werk, heb ik toestemming om er direct heen te gaan.”
Oproep als burgerhulpverlener
“2 maanden na de reanimatiecursus kreeg ik mijn 1e oproep als burgerhulpverlener. Ik was net weer aan het werk na mijn verlof en belde net aan bij een cliënt toen mijn telefoon ging. Een reanimatie-oproep. Ik heb mijn fiets gepakt en ben als een speer naar het adres gegaan, een paar huizen verderop.”
“Toen ik aankwam heb ik mijn fiets tegen het hek gegooid en ben naar binnen gerend. Ik gaf aan dat ik burgerhulpverlener was en dat ik een oproep had gekregen. Het slachtoffer begon al blauw aan te lopen dus ik ben direct de reanimatie gestart.”
Spannend
“Natuurlijk vond ik het wel spannend, ik was als eerste ter plaatse. Er waren nog geen andere burgerhulpverleners en ook de politie of ambulance was er nog niet. Bij aankomst ging gelukkig gelijk een knop om. De adrenaline stijgt zo hard dat al je handelingen op de automatische piloot gaan.”
Later besef
“Na een paar keer reanimeren, heeft de politie het overgenomen tot de ambulancebroeders ter plaatse waren. Toen het slachtoffer stabiel was, hebben ze hem overgebracht naar het ziekenhuis. Ik bleef nog vrij lang met de adrenaline rondlopen. Ik ben wel nog teruggegaan naar mijn werk. En eigenlijk kwam op kantoor pas het besef wat ik eigenlijk gedaan had.”
“Ik had misschien wel een leven gered. Want ik was er tenslotte eerder dan de hulpdiensten, en die paar minuten kunnen net het verschil maken.”
Goede afloop
“Voor mij zou het enorm helpen als ik wist of de reanimatie een goede afloop had. Via mijn cursuscentrum ben ik hier achteraan gegaan en zo kreeg ik meer informatie. Het ging gelukkig goed. Niet lang daarna kwam ik ook de vrouw van het slachtoffer tegen, zij werkt in een bloemenzaak bij ons om de hoek. Van haar hoorde ik dat het goed ging met haar man.”
Ik herkende hem niet
“Toen een paar dagen later mijn deurbel ging en er een man met een bos bloemen voor mijn neus stond, snapte ik er niets van. Ik zag in eerste instantie helemaal niet dat het de man was die ik gereanimeerd had.”
“Hij kwam mij bedanken en vertelde me uitgebreid hoe het na de reanimatie is verlopen. Gelukkig gaat het nu goed met hem. Als ik hem nu weer tegenkom doet het me enorm goed. Ik heb immers zijn leven gered door te reanimeren.”
Tijd nodig om te verwerken
“Anderhalve week na deze reanimatie kreeg ik opnieuw een oproep, daar heb ik geen gehoor aan gegeven. Ik had simpelweg de tijd nodig om de vorige reanimatie nog te verwerken.”
“Mijn man is toen wel gegaan. Inmiddels ben ik zelf nog naar 3 andere oproepen gegaan. Bij een bleek het uiteindelijk niet om een hartstilstand te gaan en bij de andere 2 was de ambulance al ter plaatse en ben ik zelf niet in actie gekomen.”
Collega's in de zorg
“Een aantal collega’s in de zorg zijn heel terughoudend om zich ook aan te melden. Ze komen met argumenten als ‘Het is al mijn werk. Dan wil ik niet in mijn vrije tijd ook nog oproepbaar zijn.’ Ergens hebben ze wel een punt, maar toch vind ik het heel erg jammer. Juist wij hebben veel ervaring.”
“Stel je voor dat er om de hoek een slachtoffer valt en jij weet het niet. Waarom zou je mensen niet helpen, als je kan? Het is een kleine moeite met een groot effect. Daarom hoop ik dat heel veel collega's zich nog gaan aanmelden. Want juist onze ervaring is heel waardevol!”
